De Album(f)luisteraar

Wat doe je als je het gevoel hebt dat je niet genoeg muziek kent? Je muzieksmaak verbreden natuurlijk!  

In 2022 ben ik afgestudeerd aan het conservatorium van ArtEZ Arnhem in de richting Vocals, Jazz & Pop. Ik heb jarenlange ervaring met het maken en analyseren van muziek, en toch merkte ik in mezelf en collega’s hetzelfde probleem: er is te veel muziek en te weinig tijd. Er worden dagelijks tussen de 50.000 en 100.000 nieuwe nummers uitgebracht online. Hoe kan je door al die muzikale bomen het bos nog zien? Ik probeerde het in 2018 al een keer te doen: ik wilde elke dag een heel album beluisteren. Ik had vrienden en familie om tips gevraagd en een lijst van 365 albums gemaakt. De genres gingen van metal naar klassiek, van jazz naar techno. Alles was welkom! Ook al heb ik nu geen tijd om elke dag een album te luisteren, lijkt het me wel leuk om dat af en toe te doen en hier te reviewen.  

Dus: als je dit leest en denkt dat je een leuke album tip hebt, of heb je zelf een album uitgebracht dat je graag gehoord wil hebben? Twijfel dan niet om een DM naar de Stadsreporters te sturen! De albums hoeven niet recentelijk uit te zijn gebracht. 

(Oh, en de reviews zijn natuurlijk compleet subjectief! Als je het niet eens bent met wat ik zeg is dat natuurlijk helemaal oké en logisch.) 

evermore - Taylor Swift

Voor mijn eerste album review beginnen we met een artiest die vrijwel onvermijdelijk is: Taylor Swift! De powervrouw die met haar recente tour het toerisme in bepaalde landen met honderden miljoenen dollars heeft kunnen boosten en al een tijd de meest beluisterde artiest op Spotify is. Als je nog nooit een nummer van Taylor Swift hebt gehoord is de enige verklaring dat je waarschijnlijk al een tijdje onder een steen leeft.  

Toch heb ik zelf nog nooit vrijwillig naar Swift’s muziek geluisterd. Ik hoor haar stem af en toe voorbij komen in de supermarkt en heb ook zeker de memes van schreeuwende geiten gezien toen haar nummer “I Knew You Were Trouble” groot werd. Toen ik dat tijdens een van onze Stadsreporters vergadering benoemde viel Britt’s mond open. “Hoe heb jij nog nooit naar Taylor Swift geluisterd?” zei ze. Ik zei dat ik nog nooit de behoefte had gevoeld. Ik had haar documentaire Miss Americana een aantal maanden geleden gekeken om te kijken hoe haar leven eruit zag, en daar hield mijn interesse op. Ik heb altijd het idee gehad dat haar teksten en melodieën niet echt mijn smaak zijn omdat ze wel heel direct zijn. Britt heeft me dus al meteen mijn eerste album aangeraden: evermore van Taylor Swift.  

Review in 1 zin:

Verassende en catchy nummers met ongelofelijk goede instrumentatie en zang, maar wel vaak teksten en melodieën waar ik me niet aan kan verbinden.  

Algemeen:  

evermore is duidelijk Swift’s indie/folk album. Samen met het album folklore zijn deze albums de tot nu toe de enige albums die ingaan op dit genre. Komt goed uit, want ik houd erg van indie/folk. Toch is dit album duidelijk gemaakt door een popartieste. De melodieën zijn catchy, de teksten zijn (sorry dat ik het zeg) af en toe gewoon kinderrijmpjes die ik herken uit andere nummers die ik van Swift heb gehoord. 

Over het algemeen vind ik het album fijn om naar te luisteren. De instrumentatie is ongelofelijk goed. De akkoordenschema’s zijn makkelijk en theoretisch gezien is het niet enorm interessant, maar dat is ook niet erg. De meeste nummers hebben instrumenten die dezelfde motieven blijven herhalen, maar die motieven zijn vaak wel erg mooi. Swift zelf verandert haar stem naar een meer hese versie die beter past bij indie/folk. De features op het album zijn enorm goed uitgekozen en zingen allemaal prachtig mee. Melodieus en tekstueel gezien doet Swift wel veel van waar ik bang voor was: poppy melodieën en een opbouw die typisch pop is, gemixt met zulke directe teksten dat ik er soms van in elkaar krimp. Hoe ik indie/folk ken en identificeer is met de cryptische teksten die je aan het denken zetten, of soms juist met de heftig gedetailleerde scènes. Dat gemengd met een onduidelijke vorm in een nummer en de dromerige, laid-back melodieën maakt indie/folk écht indie/folk voor mij.  

Tracklist: 

willow is de grootste hit van het album. Het is een erg catchy nummer met makkelijke tekst die zo te herhalen is. De tokkelende gitaren en lagen in de muziek (en stem, dat koor is erg gaaf) zijn simpel maar effectief. Wat me vooral opvalt is dat het voelt alsof dit nummer eigenlijk een popnummer is dat in een indie/folk jasje is gezet. Daar is opzich niks mis mee omdat het wel indie/folk klinkt met de prachtige pianopartij, hese stem van Swift en subtiele drum machine. De tekst is alleen totaal het tegenovergestelde. De rijm is simpel, de tekst is recht voor zijn raap en zinnen als “I come back stronger than a ‘90’s trend” laten mij in elkaar krimpen.  

champagne problems is een mooie ballad met piano-sound waar ik erg van geniet. Nogmaals, simpel maar effectief. Het koor na het tweede refrein is prachtig. Tekstueel is dit nummer een stuk interessanter. Er zit een duidelijk verhaal in en begint sterk. Het voelt wel alsof Swift soms moeite heeft met het niet letterlijk vertellen van de ‘plot’ van het verhaal, iets wat in indie/folk juist weinig gebeurt zodat de luisteraar zijn eigen invulling aan het nummer kan geven. Show, don’t tell. Daardoor voelt de bridge een beetje saai, omdat het verhaal daar weggegeven wordt.  

gold rush begint heel gaaf, met hese stemmen en een mooie tekst en timing in de melodie. Ik vind het jammer dat de rest van het nummer met een soort four-on-the-floor beat door blijft gaan. De genre shift is wel enorm gaaf. Ik vind de timing van de zang niet zo leuk, maar daar kijk ik graag doorheen. Dit nummer is een verhaal met thema’s van jaloezie en onzekerheid. De verteller in dit nummer is duidelijk in een tweestrijd, wat ze mooi hebben gedaan in de meer zware en dromerige muzikale delen samen met de tekst. Heel vet dat het intro ook het outro is!  

‘tis the damn season heeft een beetje hetzelfde probleem als willow. Het klinkt als indie/folk met de prachtige gitaarpartij en galmende percussie, maar in de tekst en melodie zit gewoon een popnummer. Nogmaals, niet erg, maar ik vind het niet zo interessant. Het zijn makkelijke melodieën (wel catchy!), willow is bijna dezelfde melodie in sommige plekken. Online zie ik dat de tekst een verhaal is van een karakter dat later in het album terugkomt, Dorothea. Ook al heb ik veel respect voor het maken van een compleet verhaal om nummers heen, voelt de tekst alsnog plat op sommige plekken door de simpele rijm.  

tolerate it is oprecht een heel goed geschreven nummer. Waar popnummers normaal altijd een 4/4 maatsoort hebben heeft deze een 5/4 (misschien zelfs 10/8, ligt eraan hoe je het voelt). De melodie en timing passen prachtig bij de akkoorden en maatsoort, ik werd vaak verrast door de keuzes die zijn gemaakt in de melodie. Een verrassend en vers nummer dus, maar ook en vooral echt mooi. De tekst heeft mooie details tot het ‘plot’ weer wordt weggeven: dit nummer gaat over iemand in een relatie met een grote leeftijdskloof. De pijn van de jonge persoon wordt goed beschreven, er zitten erg sterke zinnen in de tekst. Alleen de bridge en laatste refrein vind ik er teksuteel wel heel dik opgelegd weer.  

no body, no crime is een nummer met een feature van HAIM, een band van drie zussen die groot zijn in de indie-scene. Het nummer zelf is duidelijk country, met veel twang en attitude. De tekst en het duidelijke verhaal passen goed bij dit genre. Catchy refrein, lekkere bas. HAIM’s vocals zijn mooi en passen goed, en vooral Swift’s vocals zijn erg gaaf. Dit nummer past haar goed. Haar lage noten, kleine adlibs en bijtend geluid zijn heel leuk. Alleen de tekst in de bridge waar elke lijn begint met “good thing” voelt weer saai omdat de conclusie van het verhaal weggegeven wordt. In pop wordt dat veel gedaan, het voelt raar voor mij dat Swift dat ook op bijna elk nummer van dit album doet. 

happiness heeft de tekst waar ik de laatste paar nummers om smeekte. Er zijn zinnen die erg sterk zijn. Ook wel wat zwakkere, maar de sterke overwinnen. Het nummer is muzikaal gezien ook sterk. De opbouw is heel goed, vooral met de pizzicato strijkers. Toch vind ik de melodie erg saai, omdat het een melodie is die je in andere nummers eigenlijk al een beetje hebt gehoord. Het is alsof ik de noten al in kan vullen voordat Swift ze zingt, omdat het zo logisch voelt dat ze die zal gaan zingen. Ik vind het heel erg mooi dat de tekst beide kanten van liefde laat zien. Ja, na een break-up zal je weer blijdschap vinden. Maar dat betekent niet dat er geen blijdschap was toen jullie nog bij elkaar waren. Prachtig geschreven met een subtiele boosheid die rustig gezongen wordt, een interessant contrast. 

dorothea is een tweede deel van ‘tis the damn season, waar je het perspectief van de andere persoon ziet en ook de naam hoort van de vrouw die bij ‘tis the damn season’ in eerste persoon spreekt. Het is een Americana nummer dat met een positieve en nostalgische sfeer vraagt aan Dorothea om terug te komen naar Tulepo. Het nummer is ongelofelijk catchy en de positieve tekst en muziek passen erg goed bij elkaar. Het is gewoon een goed nummer. Swift zingt goed, de tweede stem is strak en gaaf. Rustig en fijn outro, het nummer voelt kort maar krachtig (ook al is hij bijna vier minuten lang).  

coney island heeft een feature van The National, ook weer een band bekend in de indie-scene. De melodie in dit nummer voelt hetzelfde als die in happiness voor mij. Niet echt interessant. Matt Berninger’s (The National) stem vind ik altijd prachtig. De stemmen van Swift en Berninger passen goed samen. Wanneer Berninger begint te zingen voel ik de ‘indie timing’ die ik mis in Swift haar stem. Ze zingt zo ongelofelijk strak, wat logisch is omdat dat bij pop heel normaal is, maar niet echt passend bij dit genre. De tekst is prima, nostalgie is hier het grootste thema. Hier past de tekst goed in het indie genre. Gedetailleerd en meer het beschrijven van een sfeer dan echt een conclusie moeten trekken of plot in het nummer moeten hebben. Geen ‘hook’ in de tekst zoals willow’s “That’s my man”.  

ivy is geweldig folky. Heerlijke backing vocals, fijne melodie. De instrumenten op al deze nummers tot nu toe zijn zó vreselijk goed. De opbouw, de sfeer, de heerlijke tokkelende gitaren en de subtiele banjo. Het refrein is heel catchy en perfect folk. De tekst met het “so yeah” en “goddamn” passen ook heel goed. Alleen de bridge heeft tekstueel weer hetzelfde pop gevoel. De tekst tot dat punt is erg goed, met een sterke metafoor en nog best subtiele hints over de kern van het verhaal. En dan krijg je de bridge met het “what would he do if he found us out?” en “drink my husband’s wine”. Ook al is de tekst alsnog subtiel, die zinnen geven het verhaal wel weg. Jammer, maar ook gewoon Swift haar stijl. 

cowboy like me verraste me toen ik het voor het eerst hoorde. Is dat nou Marcus Mumford (van Mumford & Sons) die de achtergrondstem zingt? Ja, blijkbaar wel! Goede keus van Swift, zijn stem past goed bij haar en mixt goed in dit nummer. De off-beat melodie in het refrein is gaaf, Swift zingt zoals eerder gezegd strak en dat past hier bij. Het nummer is heel lekker country/folk. Rustig maar wel fijn om op te wiegen. Tekst is leuk tot de bridge, waar Swift weer het hele verhaal vertelt zonder subtiel te blijven. Dit is blijkbaar echt iets waar ik zelf niet zo’n fan van ben. 

long story short is het meest popnummer tot nu toe. De drummachine en drums laten dat vooral horen. De melodie en zang voelen als tweede natuur voor Swift. Ze kan echt even strak zingen, een beetje glijden in de melodie en kracht zetten achter haar stem. Het past goed. De tekst en melodie vind ik zelf een beetje saai, vooral de post-chorus met “Now I’m all about you”. Het is ook echt niet omdat ik iets tegen popmuziek of Taylor Swift zelf heb. Ik ben bijvoorbeeld gigantisch fan van Harry Styles en vind Swift als persoon geweldig, maar deze manier van schrijven vind ik zelf niet zo interessant om naar te luisteren. 

marjorie is een ballad over Swift’s oma Marjorie Finlay, die overleed toen Swift 13 was, leerde ik na een korte Google search. Ze was een operazangeres, en je hoort haar aan het einde van het nummer zingen. Ik vind het nummer mooi, het is heel persoonlijk en ik vind het knap dat Swift de boosheid die ze naar zichzelf voelt ook beschrijft. Zinnen als “I should’ve asked you questions” en “Should’ve kept every grocery receipt” raken hard. De instrumentatie voelt als een soort drone die steeds intenser wordt waar Swift haar gevoelens over kan zingen. Het past mooi op de tekst, alsof ze die intensiteit nodig heeft om alles te kunnen zeggen. Ik wil niet te veel meningen hebben over dit nummer. Het is misschien niet een favoriet nummer van me, maar het is wel erg mooi. 

closure is ook een 5/4 maat zoals tolerate it. Ik vind het leuk dat ze dit soort maatsoorten gebruikt. Haar timing is goed, dus het past haar ook om niet op 4/4 maten te blijven. Ik vind het heel gaaf hoe het nummer veel boosheid laat zien door de heftig krakende synth drums en brommende achtergrondstemmen, maar ook als verdriet door de lieve pianopartij en zoete achtergrondstemmen die hoger zingen dan Swift’s leadstem. De tekst is ook gaaf, het refrein is catchy zonder irritant te zijn door de vele herhalingen.  

evermore heeft een feature van ‘de’ Bon Iver. Weer een mega-naam in de indie. Bon Iver heeft bijna een heel eigen nummer door het nummer zelf heen lijkt wel, wat eigenlijk heel goed past. Zijn stem, timing en tekst zijn ook heel mooi. Ik vind Swift’s stem en tekst door Bon Iver’s couplet alleen niet zo. Het voelt als een te groot contrast. Het stuk waar Swift alleen zingt is erg mooi. Haar stem!! Zo hees en kwetsbaar, echt gaaf. Goede sterke teksten, fijne sfeer en een prachtig laatste nummer voor een album. 

Favoriete nummers: tolerate it, ivy, closure, evermore