De Album(f)luisteraar

Imke

08 jul 2024

Wat doe je als je het gevoel hebt dat je niet genoeg muziek kent? Je muzieksmaak verbreden natuurlijk!  

In 2022 ben ik afgestudeerd aan het conservatorium. Na het jarenlang beluisteren en analyseren van muziek merkte ik in mezelf en collega’s hetzelfde probleem: er is te veel muziek en te weinig tijd. Er worden dagelijks tussen de 50.000 en 100.000 nieuwe nummers uitgebracht online. Hoe kan je door al die muzikale bomen het bos nog zien? Ik probeerde het in 2018 al een keer te doen: ik wilde elke dag een heel album beluisteren. Ik had vrienden en familie om tips gevraagd en een lijst van 365 albums gemaakt. De genres gingen van metal naar klassiek, van jazz naar techno. Alles was welkom! Hier geef ik wedergeboorte aan dat idee, zodat ik samen met jou als lezer weer eens wat nieuwe muziek kan ontdekken. 

Dus: als je dit leest en denkt dat je een leuke album tip hebt, of heb je zelf een album uitgebracht dat je graag gehoord wil hebben? Twijfel dan niet om een DM naar de Stadsreporters te sturen! De albums hoeven niet recentelijk uit te zijn gebracht. 

(Oh, en de reviews zijn natuurlijk compleet subjectief! Als je het niet eens bent met wat ik zeg is dat natuurlijk helemaal oké en logisch.) 

HIT ME HARD AND SOFT - Billie Eilish

Vandaag luisteren we naar het nieuwe album van één van de grootste artiesten van deze generatie: Billie Eilish. Haar nieuwe album HIT ME HARD AND SOFT is al door meerdere landen (Nederland inbegrepen) op nummer 1 geplaatst van de hitlijsten.  

Het is onmiskenbaar dat de 22-jarige Eilish een gigantische ster is. Zelfs zonder voorgaande singles krijgt het album geweldige recensies en veel luisteraars.  

Ik noem mezelf een ‘best wel’ fan van Billie Eilish. Ik had eerst niet zoveel interesse in haar muziek en stijl, tot ik haar in 2019 live zag op Lowlands. Haar energie en nummers waren zo aanstekelijk dat ik niks anders kon doen dan haar (toen nog) nieuwe album WHEN WE ALL FALL ASLEEP WHERE DO WE GO? (2019) on repeat zetten. Sindsdien luister ik graag naar haar muziek en ben vooral fan van haar losstaande singles zoals everything i wanted en What Was I Made For?.  

Review in 1 zin

Interessant en goed geproduceerd album, met veel gave maar snelle genrewisselingen en sterke vocalen. 

Algemeen

Ik vind het een heel interessant album, met prachtige lagen en overgangen waar goed over nagedacht zijn. Tekstueel gezien vind ik sommige nummers er veel meer uitspatten dan anderen. Ik snap dat er steeds meer teksten over (problemen in de) liefde gaan, vooral naarmate Eilish ouder wordt en meer relaties aangaat. Toch pakken die teksten mij minder. De genre wisselingen in de nummers van het album vind ik erg leuk, het past goed bij Eilish. Ik had alleen liever gehad dat die verschillende genres beter uitgewerkt zouden worden of hun eigen track zouden krijgen. Nu voelt het alsof het kleine demo’s zijn van onbewerkte ideeën, en alsof het album geen tien maar vijftien korte nummers heeft. Ik snap het idee, het is fijn om een album in één keer als een heel verhaal te kunnen luisteren, maar dat past niet zo goed meer bij deze tijd. Het voelt ook jammer omdat ik liever een compleet nummer wil horen van een bepaald idee. Ik gok dat veel nummers van dit album na een tijdje worden overgeslagen of af worden gezet, wat zonde is. Ik hoop oprecht dat die haastige mentaliteit met dit album kan worden veranderd en dat mensen gaan luisteren naar het hele album als verhaal. Elk nummer heeft een unieke ervaring en Eilish’ stem en Finneas’ productie is zoals altijd steengoed. Er zijn momenten waarin de nummers een beetje plat vallen, wat ik jammer vind en waardoor ik dit album over het algemeen iets minder leuk vind dan Eilish’ eerdere werk. Opvallend ook hoe Eilish haar oude sound weer herpakt in dit album, maar met een meer zachtzinnige en moderne blik. 

Tracklist

SKINNY voelt als een opvolging van Eilish’ laatste album Happier Than Ever. Met de stille, fluisterende vocalen en instrumentale ruimte voor de emotie en tekst. De tekst heeft ook overeenkomsten. Eilish zong in het vorige album al over hoe haar lichaam niet voldoet aan sociale standaarden. Nu zingt ze over hoe haar lichaam juist wél voldoet aan die standaarden omdat ze dunner is geworden. Dat betekent alleen niet dat ze nu opeens blijer is, ook al wordt het wel zo opgevat door de media. Ik vind het nummer een perfecte intro voor een album. Het raakt, het blijft in je hoofd zitten, het legt Eilish’ situatie meteen weer. De violen aan het eind lijken gek, maar ze passen goed bij de rest van het album omdat ze later terug komen. Slim hoe het Eilish duo meer na hebben gedacht over het verhaal van het hele album, in plaats van de losse nummers. De gitaar en subtiele lagen van drums en vocalen klinken als zachte boter waar je met een warm mes doorheen snijdt.  

LUNCH is een shock op het systeem na zo’n klein nummer als SKINNY, maar wat een geweldige shock! Eilish komt met een snelle en pittige overgang met de deur in huis vallen: dit is een sapphisch nummer waar op gedanst moet worden. De gitaarsound en offbeat ritme voelen aan als een pure zomerhit, perfect voor Pride en de hete maanden. Ik vind zelf de surfy gitaar die af en toe een akkoord neerlegt niet zo, maar de baslijn is dan weer heel fijn. Die hadden ze voor mijn part harder mogen zetten. De tekst is duidelijk: Eilish valt op vrouwen en beschrijft wat ze met vrouwen zou willen doen. Het voelt fijn om een nummer te hebben waarin seksuele aantrekking van vrouw tot vrouw gevierd mag worden, zonder al te veel gedoe. Het nummer zelf gaat vast nog maanden in mijn hoofd zitten, vooral het refrein. De breakdown met alleen drums en wat piano bij het laatste refrein is te verwachten maar wel leuk, en de techno outro is een hele fijne afwisseling van de rest van het nummer. Toch vind ik het jammer dat ze dit deel niet nog heftiger hebben laten klinken en dat het zo snel stopt. Het nummer had nog makkelijk 40 seconden langer kunnen duren. 

CHIHIRO is losjes gebaseerd op de film Spirited Away (2001). De hoofdpersoon van de film, Chihiro, raakt verstrikt in een magische wereld waarin ze zowel haar ouders als haar naam bijna kwijt raakt. In zowel de tekst als de instrumentatie is de film af te lezen. De beat, baslijn en mix van Eilish’ stem passen erg goed bij de rariteit van de film. Toen ik het nummer voor de eerste keer hoorde was ik een beetje teleurgesteld, omdat het te mild en saai aanvoelde na de sfeer van LUNCH. Maar wat is dit een ongelofelijk catchy nummer! De baslijn, de laagjes, de melodie. Een absolute banger. Ik vind het heel knap hoe Billie en Finneas zich niet vasthouden aan een specifiek genre. We zijn het van ze gewend, maar ze blijven ons altijd maar verrassen. Dit nummer is weer compleet anders dan de vorige twee tracks. Het heeft meer een R&B en techno sfeer in vergelijking met het ballad gevoel van SKINNY en de synthrock van LUNCH. Ook gaaf om Eilish aan het einde van het nummer opeens te horen belten, in plaats van haar normale fluisterende vocals. Het past haar goed, en we gaan er nog veel meer van horen. 

BIRDS OF A FEATHER begint vrijwel meteen met Eilish die iemand smeekt om bij haar te blijven. Een bijna eng maar passend motief blijft spelen op de achtergrond terwijl Eilish met haar zang een meer volle en poppy toon aanneemt. De achtergrondkoren zijn weer heel erg vet, iets waar Eilish al sinds het begin van haar carrière verschrikkelijk goed in is. Het nummer zelf vind ik prima. Het is niet echt mijn smaak, omdat het voor mij te zachtzinnig blijft en het bijna voelt als een kerstnummer. Best grappig, want het nummer heeft hetzelfde akkoordenschema als Last Christmas van Wham. Het refrein vind ik melodieus en muzikaal gezien niet zo interessant, ook al vind ik de uithalen in het laatste refrein wel heel gaaf en blijft het nummer alsnog in mijn hoofd plakken.  

WILDFLOWER geeft het gevoel alsof we weer een paar jaar terug zijn in Eilish’ carrière. Het nummer blijft erg klein, met het eerste deel van het nummer alleen maar akoestische gitaar, een paar mooie laagjes en natuurlijk Eilish’ zachte stem. Daarna beginnen er veel achtergrondkoren te klinken en ook erg galmende drums te spelen die het nummer laten klinken alsof het live op een festival wordt gespeeld. Ik verwacht dat het nummer groot uitpakt, tot de drums onverwachts wegvagen en er een breakdown komt. Het voelt heel gek en als een verkeerde beslissing. Het nummer zelf is in mijn mening tot dat punt nog niet heel interessant, en dan halen ze ook nog alle spanning weg. De outro vind ik wel slim gedaan. Ze laten de tekst die je eerst niet zo goed kon horen herhalen om het nog meer over te laten komen. Het nummer is tekstueel interessanter dan de vorige, het is verhalend en laat je nieuwsgierig achter.  

THE GREATEST bezorgt net als WILDFLOWER weer een terugblik naar hoe Eilish klonk bij haar eerdere werk. Hoge, fluisterende vocalen die de voorgrond hebben en op de achtergrond een paar gitaren. Door de prachtig brekende stem en spanning die steeds meer wordt opgebouwd heb ik veel aandacht voor dit nummer. Je wacht vanaf het begin al op die gigantische opbouw van het tweede refrein. En toch… het voelt een beetje plat als het gebeurd. De pizzicato violen en uithaal laten je op het puntje van je stoel zitten. Maar wanneer het nummer weer die galmende drums van WILDFLOWER laat horen, en er ook nog elektrische gitaren in worden geduwd, voelt het niet zo spectaculair. Het voelt als een flauwere versie van het nummer Happier Than Ever. Eilish’ uithalen klinken in mijn oren niet zo gezond voor haar stem (of misschien zijn ze zo gemixt) en de timing voelt te sloom aan. Er zijn artiesten die zo’n twist als dit veel beter uitpakken, wat me verbaast omdat ik dacht dat Eilish het hier ook zou nailen. Het is wel gaaf dat SKINNY’s outro hier wordt teruggebracht, wat mij doet speculeren dat de tekst ook weer meer gericht is naar de media en fans. 

L’AMOUR DE MA VIE begint fijn. Eilish’ stem heeft een verfrissende houding in haar stem die jammer genoeg een beetje wegvalt na het eerste refrein. De achtergrondstemmen zijn weer heel gaaf, leuk hoe ze adlibs gebruikt om meer als instrument te fungeren. De kleine ‘pam pam pam’ voor het tweede refrein is tof. Lekker strakke drums, goed meezing gehalte in de refreinen. Toch zou ik dit nummer niet snel uit mezelf opzetten omdat er veel wordt opgevuld door adlibs, wat saai aanvoelt. Het voelt een beetje als een eerste versie van het nummer dat nog wat beter uitgewerkt moet worden. Een nummer hoeft natuurlijk niet 100% catchy te zijn, en dit is ook wel weer een goed voorbeeld van hoe comfortabel Billie en Finneas van genre kunnen wisselen. En hoe! Het einde voelt alsof we in een soort 80’s disco muziekvideo zijn beland, of in een album van The Weekend. Van jazzy naar disco. Hoe gaaf is dat? Geweldig die autotune, leuk dat ze het nummer zo laten keren. Het is sloom en daardoor misschien niet super dansbaar, maar ik vind het oprecht een leuk idee. De tekst van het nummer doet niet echt iets voor me. Het is een soort doorsnee ‘ik vind je niet leuk meer en jij mij ook niet’ tekst, maar ik heb het gevoel alsof de tekst ook niet het belangrijkste aspect is van dit nummer. Nou nog de vraag: waarom een Franse titel en geen Frans in de tekst?  

THE DINER past goed bij het eind van L’AMOUR. Het gekke circus-achtige ritme (gaaf gedaan, een 3/4 maat gevoel op een 4/4 maat) en de geluiden op de synth voelen grappig aan. De tekst is compleet het tegenovergestelde. Eilish zingt vanuit het perspectief van een stalker die haar achtervolgt, iets wat ze al meerdere keren heeft meegemaakt in haar echte leven. Ik vond het nummer de eerste keer dat ik er naar luisterde niet zo interessant, maar ik begin hem steeds leuker te vinden. De tekst maakt het nummer en ritme griezelig. Het past goed bij de rariteit van haar eerdere album WHEN WE ALL FALL ASLEEP WHERE DO WE GO?, en de sound van de instrumenten voelt bij vlagen bijna als videogame muziek. De trillende baslijn kickt heel fijn in, alsof er een soort reus op je af komt lopen. Cool nummer, leuke sfeer vooral en een hele pakkende tekst. 

BITTERSUITE voelt ook weer als een nummer wat perfect op een festival gespeeld kan worden. De backing track is zo gaaf. De synths en baslijn vooral. Op een gegeven moment draait het nummer naar een beetje hetzelfde circus-achtige ritme als THE DINER, en er wordt in het tweede stuk van het nummer ook veel gerefereerd aan andere nummers van het album. Ik vind de instrumenten en backing track van het nummer leuk, maar dit nummer is voor mij wel de minst leuke track van het hele album. Net als je een beetje in de sfeer zit verandert het weer van genre, en moet het weer (te) langzaam opstarten. De tekst heeft nog wel interessante stukken, de herhaling in bepaalde zinnen voelt niet vervelend aan. Dit nummer voelt (net als L’AMOUR) als een demo die nog afgemaakt moet worden. De laatste dertig seconden leiden het volgende nummer in, best gaaf gedaan met een pittige sound. 

BLUE laat ook weer zien dat dit album één groot verhaal is. Er wordt weer veel gerefereerd aan andere nummers en bindt het album bij elkaar. Dit nummer is (voordat we weer drie keer van genre wisselen) zo vreselijk catchy. Het past goed bij Eilish’ eerdere werk als bellyache en lovely. De sloomheid van het album wordt hier gelukkig weer een beetje weggehaald. En dan wisselen we weer van genre. We hebben voor mijn gevoel de laatste paar nummers al tien verschillende genres heel kort gehoord. De wisselingen in BLUE vind ik wel veel minder storend dan die in BITTERSUITE. Het is alsof we langzaam in een Disneyfilm zijn gaan zitten. Alsnog zit er veel spanning in het nummer. Met de drummachine wordt er opzich wel wat weggehaald, maar uiteindelijk springt het nummer weer over in een terugblik naar SKINNY en THE GREATEST. Voelt een beetje gek. Het album heeft maar tien nummers, en toch wordt er drie keer hetzelfde thema gespeeld. Het voelt alsof we het net al hebben gehoord, en dat dit misschien een beetje te veel van het goede is. Ik had liever gewild dat het nummer weer terugging naar het begin, of de outro van BITTERSUITE zou spelen om het te herpakken. Het outro zoals het nu is zou een losse track kunnen zijn. Het nummer is in het begin zo catchy, je snakt ernaar om het weer even te horen. Vooralsnog wel een hele gave productie en stemgeluid. 

Favoriete nummers: SKINNY, LUNCH, CHIHIRO, BLUE