Tienernostalgie bij Niall Horan
Wat is er nu beter dan een flinke dosis tienernostalgie? Deze ex-fangirl kan weinig anders bedenken. Zoals de meeste meiden (en stiekem ook een boel jongens) tussen de 20 en 30 was ik groot fan van One Direction (en stiekem ben ik dat nog steeds). Misschien is het triest, maar een van mijn mooiste herinneringen uit mijn tienerjaren is dan ook het 1D concert in 2013 waar ik als 14-jarige bij was. En ja, ik heb gehuild. En ja, ik dacht écht dat Niall mij in vak D zou zien, en op slag verliefd zou worden op mij en mijn zelfgemaakte t-shirt met Ierse vlag. De energie van duizenden tienermeisjes die gillend, stampend, schuimbekkend en flauwvallend meeschreeuwde met de meest zoetsappige poptastische nummers was genieten.
Het gemis naar deze intensiteit en het “girlhood” gevoel was een van de redenen om kaartjes te kopen voor het concert van Niall Horan op 27 maart. Ik ging hier niet alleen naartoe om ondergedompeld te worden in zijn lekkere nummertjes, want ik ben ook groot fan van Niall als solo-artiest, maar ook ging ik opzoek naar metgezellen die net als ik ontzettend verlangen naar die delusion die ik had voordat mijn frontale kwab volgroeid was. Naar de tijd dat ik geloofde dat ik écht een kans had bij de toen 20-jarige globale superster, boyband babe, bachelor, wereldrondreizende chick magnet: Niall Horan.
Het concert: hysterie en humor
Ik ging voor het concert in gesprek met Femke, een mede-directioner. Femke is al sinds 2011 fan nadat ze getipt werd door iemand op school. Door One Direction heeft ze veel connecties gemaakt met mede-fans, zowel op school als buiten school. Het komt op mij over alsof One Direction een onderdeel is geweest van de soundtrack van Femke's leven. Waarom ze het nu nog steeds zo leuk vindt? Het is voor haar een manier om terug te gaan naar die tienerjaren. En ondanks de “eenzijdige connectie” voelt ze zich trots op al hun succes. Ik denk dat veel meiden en jongens in de zaal zich aansluiten bij bevindingen, ik in ieder geval wel.
En dan is het tijd voor het concert. Een groot deel van de zaal is gekleed in het oranje, een verwijzing naar het concert in 2013, if you know you know. Naast ons staat een groepje meiden met maskers van de andere 4 ex-leden van One Direction. Dit zorgt voor soms heftig oogcontact met Louis Tomlinson en Zayn Malik, maar is vooral erg grappig. Voor het concert begint worden er lekkere meezingertjes gedraaid van ABBA tot Queen. 17.000 stemmen die de hoge noten van Bohemian Rhapsody proberen te halen en meestampen op Dancing Queen; de elektrische energie is weer aanwezig. Maar de echte magie begint natuurlijk als stipt om 20.30 de lampen dimmen en The Show kan beginnen. Oorverdovend gegil is te horen als Niall het podium betreedt (en ik schreeuw natuurlijk vrolijk mee).
De nummers volgen elkaar rap op. Tijdens de emotionele nummers (begeleid met een viool die hartverscheurend mooi was) worden er knuffels gegeven, tranen vallen op elkaars schouders en koppeltjes staan te kleffen. Ook ik sta met tranen in mijn ogen tijdens This Town. Zoals Femke benoemde, je voelt je eigenlijk heel trots op iemand die je voor je gevoel al jaren kent. Ik betrap mezelf tijdens het concert erop dat ik begin te reflecteren op alles wat veranderd is in 11 jaar, waardoor de emo nummertjes nog beter binnenkomen. Wat er niet verandert is dat er nog steeds wordt gesprongen, gedanst, geklapt en er vooral heel veel plezier wordt gemaakt. Even voel je je weer 14, bij je eerste concert. Ook Niall blijft benoemen dat hij het zo'n speciale avond vindt en vraagt zichzelf hardop af of hij naar Nederland moet verhuizen. Nou Niall, in Den Bosch kunnen we wel een mooi plekje voor je vinden!
Het concert was van begin tot eind een feestje. De band speelt lekker, het tempo ligt hoog en Niall stuitert in het rond. Hij krijgt het voor mekaar om zowel bij de akoestische set als tijdens de meezingers de energie hoog te houden. Als Niall dan ook nog een One Direction nummer gaat zingen kan de avond niet meer stuk. Een discobal glittert boven het podium en ie-der-een wordt gek. De One Direction maskers naast ons beginnen gelijk een optreden, het geluid wordt oorverdovend en duizenden telefoon schieten de lucht in om alles vast te leggen. Ik verlaat het concert met een t-shirt, nieuwe waardering voor de muziek van Niall, pijnlijke voeten van het dansen, een schorre stem, en herinneringen om nostalgisch van te worden over 11 jaar.
Voor iedereen die vanavond nog naar The Show night 2 gaat, geniet ervan!
